De rust van Fiordland

Zondag verder naar het zuiden. Eerst hebben we een tussenstop gemaakt in (alweer) een oud goudzoekersstadje (Arrowtown). Heel toeristisch. Volgens de gids is het in het hoogseizoen een drama met het af-en aan rijden van bussen met toeristen in 1 klein straatje. Nu nog redelijk rustig. Achter het dorp loopt een riviertje. We hebben een wandeling langs dit riviertje gemaakt. De oevers stonden vol met gele brem en bloeiende lupines. Heel sfeervol met het zonnetje erbij. (wat een geluk dat we voor de lente hebben gekozen).
Verder nog even een onderbreking bij een oud stationnetje in Kingston waar twee stoomlocomotieven onder stoom stonden te pronken (De Kingston Flyer). (Ja, we letten op de bruine borden onderweg!)
Verder op weg naar Te Anau wordt het landschap steeds ruiger. We raken de hoogste bergen een beetje kwijt en er komen kale vlaktes voor terug. We missen eigenlijk een beetje de grote hoeveelheden schapen. Ze zijn er wel, maar we hebben de indruk dat er vooral hertenfarms voor in de plaats zijn gekomen. Bij aankomst in Te Anau blijken we een huisje op een heuveltop te hebben met een tuin ervoor en een prachtig uitzicht op de bergen in de verte.
We moeten hier kiezen tussen twee excursies: naar de Milford- of naar de Doubtful sound. We krijgen de tip van onze host om voor de laatste te kiezen. De Milford sound is veel drukker. Maandag dus die tocht gemaakt. Heel indrukwekkend. Het weer is erg slecht voorspeld, maar valt zoals vaak toch mee. We beginnen wel met regen (er valt hier 5-8 meter per jaar), maar het wordt droog en zelfs een flauw zonnetje.
Eerst naar een plaats in de buurt rijden en dan een uurtje met de boot het meer van Manapouri over.
Daar verder met een bus met een chauffeur die ook het nodige over de natuur kan uitleggen. Vervolgens komen we aan het begin van de Doubtful Sound. We maken een tocht van 3 uur met ook hier een specialist aan boord die van alles kan vertellen over de natuur in de Sound. We zijn hier inderdaad het enige schip. We varen tot aan de Tasman Zee en dan weer terug. Het schip wordt zelfs gedurende 10 minuten stil gelegd met een verbod op lopen/praten of andere geluiden te maken. We ervaren de enorme stilte van de Sound. Op de terugweg nog een bezoekje aan een ondergrondse energiecentrale. Met de bus een donkere tunnel van 2 km door.
Het lijkt een beetje op de Marlborough Sounds waar we eerder waren. De bergen rijzen echter hier veel steiler en hoger op en het water is smaller.
Nog even over de beestjes in Nieuw Zeeland: Een plaag in Nieuw Zeeland is de Possum. Het beest dat ongeveer zo groot is als een kat heeft geen natuurlijke vijanden, maar eet te veel en vooral eieren van vogels. Men komt er niet vanaf. Een middel is wel de auto. We zien om de paar kilometer wel weer een dood exemplaar op de weg. In het begin van onze reis op het Zuidereiland dachten we een zeldzame kiwi te zien. Het bleek te gaan om een Weka, Een brutale loopvogel. Lijkt wel wat op een kip. Beestjes waar we echt last van hebben is de Sandfly. Hele kleine zwarte vliegjes die je dagenlang laten genieten van jeukbulten. Muggen zijn er niets bij.
We raken een beetje aan het eind van onze tocht, maar we hebben nog 4 plaatsen in 4 dagen te gaan.
Je hoort daar nog wel van.

Groetjes

Jos en Ricky